5.26

[1] Sīc locūtō deō pāstōre nūllōque sermōne redditō sed adōrātō tantum nūmine salūtārī Psȳchē pergit īre. Sed cum aliquam multum viae labōrantī vestīgiō pererrāsset, īnscia quōdam trāmite iam diē lābente accēdit quandam cīvitātem, in quā rēgnum marītus ūnīus sorōris eius optinēbat. [2] Quā rē cognitā Psȳchē nūntiārī praesentiam suam sorōrī dēsīderat; mox inducta mūtuīs amplexibus alternae salūtātiōnis explētīs percontantī causās adventūs suī sīc incipit: [3] “Meministī cōnsilium vestrum, scīlicet quō mihi suāsistis ut bēstiam, quae marītī mentītō nōmine mēcum quiēscēbat, prius quam ingluviē vorācī mē misellam haurīret, ancipitī novāculā peremerem. [4] Set cum prīmum, ut aequē placuerat, cōnsciō lūmine vultūs eius aspexī, videō mīrum dīvīnumque prōrsus spectāculum, ipsum illum deae Veneris fīlium, ipsum inquam Cupīdinem, lēnī quiēte sōpītum. [5] Ac dum tantī bonī spectāculō percita et nimiā voluptātis cōpiā turbāta fruendī labōrārem inopiā, cāsū scīlicet pessumō lucerna fervēns oleum rebullīvit in eius umerum. [6] Quō dolōre statim somnō recussus, ubi mē ferrō et ignī cōnspexit armātam, ‘Tū quidem’ inquit ‘ob istud tam dīrum facinus cōnfestim torō meō divorte tibique rēs tuās habētō, ego vērō sorōrem tuam’ [7]—et nōmen quō tū cēnsēris aiēbat—‘iam mihi confarreātīs nūptiīs coniugābō,’ et statim Zephyrō praecipit ultrā terminōs mē domūs eius efflāret.”