[1] Nūntiō Psȳchē laeta flōrēbat et dīvīnae subolis sōlāciō plaudēbat et futūrī pignoris glōriā gestiēbat et māternī nōminis dignitāte gaudēbat. [2] Crēscentēs diēs et mēnsēs exeuntēs ānxia numerat et sarcinae nesciae rudīmentō mīratur dē brevī pūnctulō tantum incrēmentulum locuplētis uterī. [3] Sed iam pestēs illae taeterrimaeque Furiae anhēlantēs vīpereum vīrus et festīnantēs impiā celeritāte nāvigābant. Tunc sīc iterum mōmentārius marītus suam Psȳchēn admonet: [4] “Ēn diēs ultima et cāsus extrēmus! Sexus īnfestus et sanguis inimīcus iam sūmpsit arma et castra commōvit et aciem dērēxit et classicum personāvit; iam mūcrōne dēstrictō iugulum tuum nefāriae tuae sorōrēs petunt. [5] Heu quantīs urguēmur clādibus, Psȳchē dulcissima! Tuī nostrīque miserēre religiōsāque continentiā domum marītum tēque et istum parvulum nostrum imminentis ruīnae īnfortūniō līberā. [6] Nec illās scelestās fēminās, quās tibi post internecīvum odium et calcāta sanguinis foedera sōrorēs appellāre nōn licet, vel videās vel audiās, cum in mōrem Sīrēnum scopulō prōminentēs fūnestīs vōcibus saxa personābunt.”