[1] Suscipit alia: “Ego vērō marītum articulārī etiam morbō complicātum curvātumque ac per hōc rarissimō venerem meam recolentem sustineō, [2] plērumque dētortōs et dūrātōs in lapidem digitōs ēius perfricāns, fōmentīs olidīs et pannīs sordidīs et faetidīs cataplasmatibus manūs tam dēlicātās istās adūrēns, nec uxōris officiōsam faciem sed medicae labōriōsam persōnam sustinēns. [3] Et tū quidem, soror, videris quam patientī vel potius servīlī — dīcam enim līberē quod sentiō — haec perferās animō: enimuērō ego nequeō sustinēre ulterius tam beātam fortūnam allāpsam indignae. [4] Recordāre enim quam superbē, quam adroganter nōbīscum ēgerit et ipsā iactātiōne immodicae ostentātiōnis tumentem suum prōdiderit animum [5] dēque tantīs divitiīs exigua nōbīs invīta prōiēcerit cōnfestimque praesentiam nostram gravāta prōpellī et efflārī exsībilārīque nōs iusserit. [6] Nec sum mulier nec omnīnō spirō, nisi eam pessum dē tantīs opibus dēiēcerō. Ac sī tibi etiam, ut pār est, inacuit nostra contumēlia, cōnsilium validum requīrāmus ambae. [7] Iamque ista quae ferimus nōn parentibus nostrīs ac nec ūllī mōnstrēmus aliī, immō nec omnīnō quicquam dē ēius salūte norimus. [8] Sat est quod ipsae vīdimus quae vīdisse paenitet, nēdum ut genitōribus et omnibus populīs tam beātum ēius differāmus praecōnium. Nec sunt enim beātī quōrum dīvitiās nēmō nōvit. [9] Sciet sē nōn ancillās sed sorōrēs habēre māiōrēs. Et nunc quidem concēdāmus ad marītōs, et larēs pauperēs nostrōs sed plānē sōbriōs revīsāmus, dēnique cōgitātiōnibus pressiōribus īnstrūctae ad superbiam poeniendam firmiōrēs redeāmus.”